Levent Üzümcü, Anayasanın 64’üncü maddesinin uygulamadığını vurgulayarak Nazım Hikmet’in Memleketimden İnsan Manzaraları şiirinden bir bölüm okudu

Levent Üzümcü, Kadıköy’de iktidarın Anayasanın 64’üncü maddesini uygulamadığını vurgulayarak Nazım Hikmet’in Memleketimden İnsan Manzaraları şiirinden bir bölüm okudu.

Levent Üzümcü, Kadıköy Kalkedon Meydanı’nda iktidarın sanata ve sanatçıya sahip çıkmamasını protesto etmek amacıyla şiir okuyarak bir eylem gerçekleştirdi.

Üzümcü, çevresine toplananlara; “Cep telefonunuz var mı yanınızda? Çok büyük bir şey değil, sadece anayasanın 64’üncü maddesi yazacaksınız telefonunuza ve bakacaksınız orada ne yazdığına! Anayasanın 64. maddesi lütfen açın bakın orada ne yazdığına!” diyerek iktidarın Anayasa’nın 64’üncü maddesini uygulamadığına dikkat çekti.

Levent Üzümcü daha sonra Nazım Hikmet’in “Memleketimden İnsan Manzaraları” adlı şiirinden bir bölümü seslendirdi. Üzümcü’yü seyredenler ise alkışlarıyla destek verdi.

Peki nedir Anayasanın 64. Maddesi?

Anayasa’nın 64. Maddesi: “Devlet, sanat faaliyetlerini ve sanatçıyı korur. Sanat eserlerinin ve sanatçının korunması, değerlendirilmesi, desteklenmesi ve sanat sevgisinin yayılması için gereken tedbirleri alır.”

Nazım Hikmet’in yazdığı “Memleketimden İnsan Manzaraları”ndan Levent Üzümcü’nün okuduğu bölüm ise şöyle;

Haydarpaşa garında
1941 baharında
        saat on beş.
Merdivenlerin üstünde güneş
                                            yorgunluk
                                                        ve telaş.
Bir adam
        merdivenlerde duruyor
                  bir şeyler düşünerek.
Zayıf.
Korkak.
Burnu sivri ve uzun yanaklarının üstü çopur.
Merdivenlerdeki adam
                  -Galip Usta-
                            tuhaf şeyler düşünmekle meşhurdur:
«Kaat helva yesem her gün» diye düşündü
                                              5 yaşında.
«Mektebe gitsem» diye düşündü
                          10 yaşında.
«Babamın bıçakçı dükkanından
Akşam ezanından önce çıksam» diye düşündü
                                                                  11 yaşında.
«Sarı iskarpinlerim olsa
kızlar bana baksa»
diye düşündü
                          15 yaşında.
«Babam neden kapattı dükkanını?
Ve fabrika benzemiyor babamın dükkanına»
                                              diye düşündü
                                              16 yaşında.
«Gündeliğim artar mı?» diye düşündü
                          20 yaşında.
«Babam ellisinde öldü,
ben de böyle tez mi öleceğim?»
                          diye düşündü
                          21 yaşındayken.
«İşsiz kalırsam«diye düşündü
                          22 yaşında. «İşsiz kalırsam» diye düşündü
                          23 yaşında. «işsiz kalırsam» diye düşündü
                          24 yaşında.
Ve zaman zaman işsiz kalarak
«İşsiz kalırsam» diye düşündü
                          50 yaşına kadar.
51 yaşında «İhtiyarladım.» dedi
                          «babamdan bir yıl fazla yaşadım.»
Şimdi 52 yaşındadır.
İşsizdir.
Şimdi merdivenlerde durup
                      kaptırmış kafasını
                      düşüncelerin en tuhafına:
«Kaç yaşında öleceğim?
Ölürken üzerimde yorgan olacak mı? »
                        diye düşünüyor
Burnu sivri ve uzun.
Yanaklarının üstü çopur.

Nazım Hikmet