Geldik bir sezonun daha sonuna…
Çok soğuk değildi belki bu kış ama oldukça koyuydu bizler için; yasaklar, baskılar, haksızlıklar, adaletsizlikler damgasını vurdu yine…
Sadece sanatın değil, yaşamın tamamının üstüne çöken bu koyu karanlık elbette hafızalarımızdan silinmeyecek; ama bahar geldi. Önümüzde yepyeni bir mevsim var şimdi; adı: UMUT…
Perdeler yine açılacak, yeni kitaplar yazılacak, yeni filmler çekilecek, müzikler bestelenecek, tuvaller rengârenk döşenecek, mermerler yontulacak ve taşlar ve tunçlar…
Elbette yaşam kontrastları da getirecek beraberinde; bir şeyler başlarken bir şeyler bitecek…
Geçenlerde bir yerde okudum, “Mutlu son yoktur!” demiş biri. Galiba kısmen doğru; o, olsa olsa yeni bir şey için ‘mutlu bir başlangıç’tır…
Bahar tüm renkleriyle karşılıyorsa bizi, kollarımızı açıp onu kucaklamaktan daha iyi ne yapabiliriz?…
Son yıllarda genellikle kötü haberleri kaydetmek zorunda kaldık hafızalarımıza. Kültür sanat alanında yaşanan baskılar, yasaklar, hedef göstermeler, aşağılamalar, hakaretler hiç yakışmıyor adında ‘kültür-sanat’ olana…
Tamam artık; bu kadar kötü haber yeter!…
Bu sezon biterken yeni sezonda hep iyilik ve güzellikten bahsedelim istiyoruz. Sanatın ve sanatçının yaşamı nasıl renklendirdiğinden, zenginleştirdiğinden dem vuralım; başarı öyküleriyle gururlanalım; yaralarımızı nasıl da güzel iyileştirdiğini anlatalım istiyoruz…
Bir arada huzur içinde yaşayabilmek için ihtiyacımız olan her şeyin içimizde olduğunu yeniden hatırlasak bile yeter… Bir filmden ya da oyundan bir replik de bunu hatırlatabilir bize, eski bir şarkının melodisi de…
Sanatın tutkal olduğunu biliyoruz oysa; bizi güzel ve umutlu duygular etrafında birleştiriyor ve dahası güçlendiriyor… Duyarlılığımızı arttırıyor ve bizi daha hoşgörülü yapıyor sanat…
Önce kendi gücümüzü hatırlatıyor, sonra birlikteliğimizden doğan ortak gücü…
Başta kendi küçük dünyalarımız olmak üzere, aslında tüm dünyayı değiştirebileceğimize inanalım! Sanatın bunun için en doğru araçlardan biri olduğunu hatırlayalım ve asla unutmayalım; tamam mı?…
